De
druïde werpt zijn dierbare voorwerp in de rivier en de addersteen golft op het
water. Zijn geloof in de natuur is sterk, die van de oude steen ook.
De
man knielt, sluit zijn ogen en spreidt zijn armen vol overgave uit.
Alle elementen komen binnenzetten: water, lucht, aarde, vuur en ether.
Alle elementen komen binnenzetten: water, lucht, aarde, vuur en ether.
Hij
richt zijn handen naar het schemerlicht en weet: het steentje zinkt niet.
Zijn oogleden trillen boven zijn lichte glimlach.
Zijn oogleden trillen boven zijn lichte glimlach.
Door
zijn drijfvermogen bevestigt de steen onbewust zijn echtheid. Zo licht en zacht
als een veer deint het op het water, dat belletjes pruttelt door het gaatje in zijn
midden.
Het blijft nog even drijven, behaaglijk, maar dan komt het terug met abrupte inkeer en slaat vol vertrouwen op de kant en het is de oude druïde die hem vangt.
Het blijft nog even drijven, behaaglijk, maar dan komt het terug met abrupte inkeer en slaat vol vertrouwen op de kant en het is de oude druïde die hem vangt.
De
schemer omhelst hem, de steen vast in zijn vuist. De druïde voelt alle magie
die erin huist. Dan werpt hij hem naar omhoog en de addersteen kringelt en
vlindert door de lucht, met een lus buigt hij om en terwijl de druïde zijn oor
te luister legt hoort hij wat de steen zegt.
De
adder sist zacht maar nog voordat het de grond raakt vangt de Druïde hem op en houdt
hem tegen zijn wang. En de steen fluistert in de taal die hem telkens opnieuw
raakt en hij draait hem om en om hem in zijn hand, werpt hem in passie op de
grond waar direct een gat brandt. Vanuit de aarde ontstaat het vuur en de
druïde knielt weer neer, kijkt naar dat laaiende dat zo vlamt.
En
middenin gloeit de steen, trots vanuit zijn geschiedenis en ademt de adem van duizenden
jaren. De druïde sluit opnieuw zijn ogen en concentreert zich op zichzelf, zijn
hele zijn en op de magie van de steen waarin hij diep gelooft. Hij voelt het vurige
lied, gezongen door alle stemmen uit het verleden: vergeet ons niet, ...
vergeet ons niet… En zijn ziel ademt in en weer uit en versmelt met de adem van
de steen terwijl hij denkt: Dit ben ik, dit is mijn steen, dit zijn wij, in
eenheid met mijn voorouders, mijn geestverwanten, de natuur. Ik ben ik met in mij alles en iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten