maandag 12 december 2016

Vergeten


Altijd al geweten
dat ik niet kan vergeten
Sommige dingen staan
als beelden in mijn hoofd
Kon ik ze maar wissen
Ik zal ze niet missen
Zelfs niet dàt, wat ik
niet heb gezien
en wel heb geloofd.

Anke




donderdag 27 oktober 2016

Bij nacht en ontij



Ik ben een vreselijke Doler
Een 'bij nacht en ontij' - waker
Mijn ogen wijd en helder
Mijn dromen zijn voor later

Slaap is heel dichtbij,
Als een schim om de hoek
Maar het heeft geen vat op mij
Ik kijk, ik dool, ik zoek

Een rusteloos, wankel wezen
Ik ben een eenling in de nacht
Van mezelf niets te vrezen
Al wat rust is de onmacht.

Anke






zaterdag 17 september 2016

Een zwerend lief en leed


Mijn gebogen hoofd werpt een schaduw op het papier
Schrijvend in de donkere vlek, verdwalen mijn gedachten
Ik kan me niet concentreren, sta op en doe het licht uit
Het is dan dat de schaduw diep in mijn hart verdwijnt
Ik ervaar het leven als een zwerend lief en leed
Een koud, een warm, een kloppend heet
En al turend door het raam zie ik hoe mooi de maan schijnt
Ik trek de gordijnen dicht en draai me weg van de ruit
In het donkerste donker weet ik dat ik zal wachten
Want door mijn ogen te sluiten ben jij gewoon hier. 

Anke 



maandag 12 september 2016

Open de deur van je hart


Er was eens een stuk verdriet.
Het kwam jaren geleden keihard aangerend en dook naar binnen door een onervaren open deur.
De plek die het betrad, was zacht en lief, maar ook volkomen ontredderd.
En dus maakte dat verdriet het zich gemakkelijk. Er werd veel aan hem gedacht, het werd met zwijgen gevoed waardoor het gedijde en kon groeien. Het ging een tijdje goed. 

Tot zich een nieuw stuk verdriet aandiende. Dit keer was dat verdriet ongemerkt van geluk in ongeluk veranderd en sloop naar binnen. Omdat de ingang al bestond en de deur wagenwijd openstond, nestelde het zich eenvoudigweg bovenop het eerste en ze begonnen een spel: verstoppertje.

Na verloop van tijd kwam er een derde stuk verdriet. Dat verdriet was rauw, heel dik en log en het walste over de twee kleinere heen. Gebroken door ellende en tranen stortte het zich volkomen leeg op de andere twee. En toen ging het mis. 

De kleinere stukken noemden zich 'oud zeer', en beriepen zich op pijnlijke rechten uit het verleden en het gevecht begon. Dag in dag uit vochten ze om de eerste plaats: welk stuk kwam voort uit het meeste leed? Welk was het ergst?
Soms hielden ze zich koest. Wel weken lang. Zo niet maanden. Maar daarna begon het weer. Ze waren op hun hoede. Het werden verbitterde stukken verdriet. Achterdochtige stukken die dagelijks checkten of de deur wel goed op slot zat. Geen kier licht kon naar binnen. Soms ruzieden ze daar eindeloos over.

Eigenlijk waren ze bang. Bang voor een vierde stuk verdriet. 
Dat zich natuurlijk aandiende op zekere dag.
Of een poging daartoe deed.
Eigenlijk was het een stukje geluk, dat zijn best deed naar binnen te komen. Maar de drie stukken verdriet bekeken door het sleutelgat met afschuw welk stuk geluk het waagde om teder op hún deur te kloppen. Ze vertrouwden het niet. Ze waren sceptisch. Het was vast en zeker een 'in geluk vermomd' stuk verdriet.
Geluk werd namelijk altijd ongeluk, dus dan kon je er maar beter niet meer aan beginnen. Dat was de ervaring.

En zo was het.
Voor geluk achter de potdichte deur was geen plaats. 
En de drie stukken verdriet leefden nog lang en...

Anke 

woensdag 7 september 2016

Een schaduw van mijzelf



 Ik zie mijn gezicht
als schaduw in het raam
daarachter, daar doorheen 
de sterren en de maan 

Mijn adem condenseert
mijn vingers wijd gespreid
nooit eerder zo begeerd
nooit eerder zo bevrijd

De hitte van mijn wang 
verjaagt de gladde kou
Ik denk, ik denk, ik denk

alleen nog maar aan jou

Anke




zaterdag 3 september 2016

Als hij er niet is

Ze sluit haar ogen
en lacht
Want in gedachten
Ziet ze hem

Zijn gezicht, 
Zijn ogen,
Blauw en zacht
En ook hij lacht

Ze steekt haar hand uit
Naar hem
Want in gedachten
Is hij er

Zoals altijd

Maar zoals altijd
Is dit verleden tijd.







dinsdag 2 augustus 2016

Huis aan zee



https://judho.wordpress.com/2011/08/03/zweden-deel-2/













Ik  wens mezelf
een huisje op de rotsen,
met uitzicht over zee
De golven die aanrollen,
waaien de meeuwen mee
Geen broodkorst is meer veilig,
dus ik nip aan enkel thee
Genietend van het uitzicht,
van de meeuwen en de zee
Dan denk ik ook aan jou,
met wie ik lang geleden vree
Zo graag wil ik dat huisje,
dat huisje bij de zee
En of het er gaat komen?
Ik heb echt geen idee...

Anke





maandag 25 juli 2016

Seek for love



I do no longer
seek for love
'cause love is cruel to me
All the love I ever had
has in the end
abandoned me 
so I found out
that lasting love
eventually will flee

I do no longer
seek for love
and unfortunately 
my thoughts are also 
harsh to me
they wail and warble 
cruel and bold
that warmth in the begin
eventually grow cold

Anke





zondag 24 juli 2016

Book of life


Read my

Book of faces
Book of notes
filled with traces
and anekdotes

Book of terror
Book of pain
filled with cases
some insane

Book of anger
Book of trust
Book of pleasure
Book of lust

Book of rage
Book of fun
and days to come
filled with sun

This is a book
a book to be
but above all that
the book is me

Anke

Steen der stenen: hagstone, addersteen, heksensteen....



De druïde werpt zijn dierbare voorwerp in de rivier en de addersteen golft op het water. Zijn geloof in de natuur is sterk, die van de oude steen ook.
De man knielt, sluit zijn ogen en spreidt zijn armen vol overgave uit.
Alle elementen komen binnenzetten: water, lucht, aarde, vuur en ether.
Hij richt zijn handen naar het schemerlicht en weet: het steentje zinkt niet.
Zijn oogleden trillen boven zijn lichte glimlach.

Door zijn drijfvermogen bevestigt de steen onbewust zijn echtheid. Zo licht en zacht als een veer deint het op het water, dat belletjes pruttelt door het gaatje in zijn midden.
Het blijft nog even drijven, behaaglijk, maar dan komt het terug met abrupte inkeer en slaat vol vertrouwen op de kant en het is de oude druïde die hem vangt.  

De schemer omhelst hem, de steen vast in zijn vuist. De druïde voelt alle magie die erin huist. Dan werpt hij hem naar omhoog en de addersteen kringelt en vlindert door de lucht, met een lus buigt hij om en terwijl de druïde zijn oor te luister legt hoort hij wat de steen zegt.
De adder sist zacht maar nog voordat het de grond raakt vangt de Druïde hem op en houdt hem tegen zijn wang. En de steen fluistert in de taal die hem telkens opnieuw raakt en hij draait hem om en om hem in zijn hand, werpt hem in passie op de grond waar direct een gat brandt. Vanuit de aarde ontstaat het vuur en de druïde knielt weer neer, kijkt naar dat laaiende dat zo vlamt.

En middenin gloeit de steen, trots vanuit zijn geschiedenis en ademt de adem van duizenden jaren. De druïde sluit opnieuw zijn ogen en concentreert zich op zichzelf, zijn hele zijn en op de magie van de steen waarin hij diep gelooft. Hij voelt het vurige lied, gezongen door alle stemmen uit het verleden: vergeet ons niet, ... vergeet ons niet… En zijn ziel ademt in en weer uit en versmelt met de adem van de steen terwijl hij denkt: Dit ben ik, dit is mijn steen, dit zijn wij, in eenheid met mijn voorouders, mijn geestverwanten, de natuur.  Ik ben ik met in mij alles en iedereen.


Mijn monster


ruw en grauw, is hij
op zoek naar onheil
in de krochten
onder mijn bed,
daar houdt hij
mij, zeurend,
uit mijn slaap


harig en vies, is hij
geduldig op de loer
breeduit en quasi tam
aan mijn voeten, ligt hij
tot hij omhoog kruipt
zich ontrolt
en in mijn dag bijt

anke


zondag 24 januari 2016

Vang en laat los...





Vang je dromen
voor heel even
Koester ze
Wieg ze
Heb ze lief
En laat ze vrij
Want te vasthouden 
brengt niets dichterbij.


© Anke








Honger



Prikkelend, dat gras
Opwindend, zijn vingers
Nu rond haar billen
Ze zijn lekker…
…ongeremd, met elkaar
En ze zegt: 
‘Heerlijk vrij zijn wij’.
Zacht klinkt zijn lach
hees, op het heetst 
van deze dag
En ze denkt:
Ik wou 
dat jouw 
vingers
rond mijn billen
In dit gras
mijn honger stillen
(dat het
nooit voorbij ging
en voor altijd was)

© Anke









Hemelboog

Bestaat er echt een hemel?
Boven de wolken, hoog en droog?
Met engelen…trompetten… kleuren..
èn een welkomstboog?

Een hemel vol met zielen
Boven de zon, zo hoog en droog
Als kleurige, lichtende geesten, 
die zweven, naast de welkomstboog

En Anke, kom ìk ècht in de hemel?
Haar stem klinkt zwak en hoog,
En zie ik dan mijn verloren naasten,
allemaal terug,...bij die welkomstboog?

Och, mijn liefste…liefste… liefste…
In de blauwe lucht, straks hemel hoog
Keert u terug, ja...als mooiste engel
wat ik zal zien als regenboog...


©Anke