dinsdag 17 maart 2015

Windstil

'Windstil' van beeldend kunstenaar Frans Berkhout (Denekamp 1949)

Mijn hart
verwindt en
verslingert zich
in dit wonder.
Mijn verstand
raakt wal
noch kant,
raast langzaam voorbij
zoals dat bootje:
kabbelend
met rukwind
in stilte.
Mijn gevoel
gooit die twee
ook nog
door elkaar,
verzwaart mij.
En het praten
schiet erbij in.
Wàt wordt gezegd
raakt in onmin.
...
Windstilte
even zonder kilte
Alsjeblieft. 


© Anke





Te dichtbij



Verdrietig
Verstikt 
Verkrampt
En zonder woorden
Sta ik weer
machteloos
Het overkomt mij
als iemand
te dichtbij komt

Alsjeblieft
Laat mij zijn
Laat mij blijven
Zijn en blijven
Soms met woorden
en soms zonder
Het gebeurt mij
als iemand
te dichtbij komt

Onbegrepen
met woorden
Geblokkeerd
zonder woorden
Sta ik weer
in zijn en blijven
in lege liefde
Als iemand
te dichtbij komt

© Anke





Tijd als vriend

Strand van Vik op IJsland. Fotograaf: Sven483 

Ja, zei je
ik kom ook bij jou
nu, straks, misschien gauw...
maar komen doe ik, bij jou.'
Twijfels zijn als knaagdieren
Als bergen, bergen mieren
Als hoopjes as, as van de sigaretten
die je rookt.
Tot de rook verwaait
richting een strand op IJsland...
Het anker gooi ik uit
Als een baken op zee
Je hand in die van mij
Dus kom, ik neem je mee
Geef het de tijd
Tijd als vriend
Is wat je zei
tegen mij
Even samen, ons samen
tot we later weer verwaaien
richting een strand op IJsland
in jij en ik
schat

© Anke 





Vuurtoren van Ale

Bevroren toren
Laat me binnen
Laat me je vleugel
van ijs beklimmen
Ik wil zo graag
je licht
ontdooien
Daarna je stralen 
de zee
ingooien
Voor altijd in je
schijn verblijven
om mijn donker
te verdrijven.

© Anke










maandag 2 maart 2015

Stilte



Het Afscheidshuys uit 1896 aan de Soerenseweg in Apeldoorn
Hier sta ik
in mijn stilte
en zie de graven

Langzaam hoor ik
dat zelfs de stilte
geluid maakt

Ik hoor de vogels
Ik hoor de bomen
Ik hoor mijn adem

Diep ontroerd bekijk ik 
de bedekte dood
om mij heen

Ik leef!
In dat gelukkige geluid 
van mijn stilte

© Anke

Begraafplaats achter het Afscheidshuys




dinsdag 17 februari 2015

De zeemeermin


Een zeemeermin
leeft minzaam in zee
Haar onmin
beukt golvend
in opstand
rollend over
gestrand zand

Haar verdriet
slaat gierend
op de rand
van het water
Dat zoutig bijt
vol venijn
in haar anders-zijn

Haar tranen
schuimen heet
en woest
doch verzanden,
weer in stranden
want terwijl zij
vinnig onderduikt
is haar afscheid
voor altijd. 

© Anke



















Today we pray

She almost drowned today
deeper and deeper
in many dark thoughts
She'll never understand
this hate
this murderous rage
in our beautiful world
The children bleed and pay
and it seems like
this rage is here to stay
in every possible way.

She almost faded today
vaguer and vaguer
Till she cried in pray
She'll never understand
those sick minds
that violent anger
Is everything lost? (No!)
Isn't there an other way? (Yes!)
It definitly seems like 
this enmity is here to stay
in every possible slay. 

© Anke




Context

Als de nacht weer in de dag verdwijnt,
Als het licht in het midden van het donker schijnt, 
Als het onoverkomelijke zich tot het juiste perspectief verkleint,
Als de schaduwen verschrompelen en het monster verdwijnt, 
Dan ben ik het die aan mijzelf verschijnt.

© Anke












Vandaag

morgen is een woord voor later 
nog één nacht in het verschiet 
nu is het een onwetende belofte
een onbekend boek 
een ongeschreven verhaal 
een zwijgend lied
een onuitgesproken verzoek 
een gedicht over toekomstig licht?
het wordt vast gauw morgen
vandaag

© Anke











Gedachteloos

Mijn gedachten lijken op hol te gaan.
En terwijl ik probeer stil te staan,
zie ik mij, (in gedachten)
rennend achter mijn hoofd aan.

Ik bekijk die gedachten (van mij).
Ze willen niet langer wachten (op mij).
Hoor ze onder mijn korte haren
in mijn eigen hoofd tekeer gaan.

Ik wil jullie niet, stukken verdriet! 
Die verwachtingsvolle beelden, 
die ik steeds maar met MIJ deelde,
heb ik genoeg beleefd (en herleefd)

Ik (en niemand anders) heb geloofd
dat al die spinsels in mijn hoofd
MIJN ware gedachten waren.
Ik heb ze blind tot waarheid bemind.

Nu durf ik voor me uit te staren.
Mijn hoofd (bijna) leeg, wrevel en stug,
klaar om andere gedachten te vergaren.
Voor erbij, in die zak op mijn rug.

© Anke




maandag 16 februari 2015

Komen en gaan

Het zorgt voor 
Holtes in mijn hoofd
Leegtes in mijn adem
Eeuwige strijd
Rusteloosheid
Misselijkheid
Tunnelgevoel
De weg kwijt
Want het komt
En als het gaat
Keert het terug

© Anke










Herfsttij















Verwilderd
Losgeslagen
Cirkelend
Dwarrelend
Steeds verder vallend
naar de grond.

Gekleurd
Geraapt
Bekeken
Bewonderd
en langzaam verdorrend
op de grond

Verwaaid
Vertrapt
Verschrompeld
Verregend
Steeds verder verrottend
op de grond.

Gekruld
Verdroogd
Vertrapt
Onverhoopt 
Met zoveel anderen
op de grond. 

© Anke




Het wonder liefde (verhaal over rouw)

Het wonder liefde
neemt je pijn weg
Als het wonder liefde
opnieuw je pad kruist

"Ik dacht dat de eerste paar weken na haar dood het moeilijkst waren."

Ze wrijft in haar ogen en sluit ze daarna terwijl ze tegelijkertijd haar slapen masseert. 
"Hoe verkeerd heb ik gedacht!"
Ze opent haar ogen die zijn gevuld met tranen.
Ze slikt krampachtig en kijkt met een gevlekt gezicht wat afwezig voor zich uit.
"Het werd niet makkelijker, juist moeilijker. Na die eerste weken ging ik weer aan het werk. lk dacht, ik moet het huis uit, dan gaat het vast beter. Tenminste, Philip werkte alweer en hij zei mij dat het hem hielp."
Haar stem klinkt schor en ze schraapt haar keel. "Dus ik ging aan het werk. En in het begin leek de afleiding te helpen!" Ze lacht schamper.
"Ha!" Ze graait in haar handtas en vindt een papieren zakdoek. Ze snuit flink haar neus en dept haar oogleden. "Na enige tijd voelde ik mij geradbraakt, opgebrand. Noem het zoals je wilt." Haar ogen kijken naar haar handen die aan de zakdoek draaien en deze uit elkaar pluizen. "Toen ging ik haar zien. 0veral, in en om het huis..." Ze huivert en kijkt even om zich heen. "Soms dacht ik haar in haar kamertje te horen spelen...die vertrouwde geluidjes die ze daar altijd bij maakte, haar gebabbel, haar lieve lach. .."
Ze buigt haar hoofd, verbergt haar handen in haar gezicht.
"Ik wilde echt zo graag geloven dat ze er weer was, haar handje in de mijne...." Ze snikt en haalt gejaagd adem. Ze probeert zichzelf te herstellen. "In het begin wilde Philip wel luisteren naar mijn verhalen over Amber. Hij knikte dan en sloeg zijn armen om me heen. Maar volgens mij irriteerde het hem later alleen maar. Daarna kon hij het zelfs niet verdragen als ik haar naam noemde." Ze glimlacht even. 
"Oh Amber...mijn kind!"
Haar gezicht wordt weer donker. "Jaren heb ik gedacht dat Philip mij alles kwalijk nam. Jaren heb ik met een schuldgevoel rondgelopen... Philip begreep mij niet en ik begreep Philip niet, dat dacht ik. We leefden allebei in onze eigen wereld. We verwerkten haar dood op onze eigen manier en groeiden verder uit elkaar."
Ze vervolgt zacht: "Jaren hebben we zo voortgesukkeld. Als zombies de schijn opgehouden, want voor de buitenwereld hadden we het verwerkt. Mensen vroegen steeds vaker of we niet opnieuw aan een baby wilden beginnen."
Ze kijkt abrupt op. Haar ogen zijn donker, haar stem klinkt hard als ze zegt: "Wij waren al blij als we de dag redelijk doorkwamen! "
Hierna zwijgt ze, haar gezicht is vertrokken. "Voor mij was Amber altijd nog in leven. En ik dacht dat ze voor Philip niets meer was dan een herinnering. Een foto op de kast. Hoe fout heb ik gedacht.” Ze kamt met haar vingers door haar haar.
“En toen kwam die zaterdagochtend. De deurbel ging. Het was een politieagent. Hij vroeg of ik Fiona Thomas was. Daarna vroeg hij mij mee te gaan naar het ziekenhuis. Philip had een ongeluk gehad. Hij was een straat overgestoken en daarbij geschept door een auto."
Ze begint zachtjes te snikken bij deze herinnering. Ze snuit haar neus en veegt de tranen van haar wangen als ze zegt: "Het was zo vreemd. Toen ik hem zag liggen in dat ziekenhuisbed leken de grijze beelden van de wereld langzaam weer te kleuren. Hij keek me aan met zo’n prachtige blik. Hij stak zijn hand uit en greep de mijne stevig vast. Hij had niet opgelet bij het oversteken, was met zijn gedachten bij mij geweest. Hij kon het niet van zich afzetten dat wij allebei kapot waren terwijl Amber dat nooit zo zou hebben gewild.
Ik besefte opeens dat ik niet alleen Amber, maar ook Philip al jaren kwijt was. En haast voor altijd.”
Weer snuit ze stevig haar neus. “We hebben samen gehuild, iets dat we nog nooit hadden gedaan. Mijn verdriet, zijn verdriet, onze angsten, onze woede. Mijn schuldgevoel, zijn schuldgevoel. Onze vervreemding van elkaar; het dagelijkse gemis van onze dochter. Alles kwam er met brokjes uit waardoor onze verwerking eindelijk kon beginnen. En stilletjes aan rijpte ons nieuwe geluk. We kregen weer zin in het leven en in een toekomst samen."
Haar ogen glimmen van tranen. maar deze keer zijn het tranen door hun herwonnen geluk. "Een paar jaar later is onze zoon Tom geboren."
Ze haalt diep adem. “We zijn dolgelukkig met hem." Ze sluit haar ogen. "Amber maakt op haar manier deel uit van ons gezin. We houden van haar, ze hoort bij ons, maar ze is er lijfelijk niet meer. We hebben haar laten gaan, we moesten wel. Het was net op tijd. Anders waren Philip en ik elkaar namelijk ook verloren.

The miracle of love

Will take away your pain...
When the miracle of love
Comes your way again
(The Eurythmics)

© Anke
PS Dit was mijn inzending voor de schrijfwedstrijd 'verliezen/verloren' van Sabi-verhalenforum en ik heb hiermee de 3e plaats behaald.




Bloem















Ach kleine bloem...,
het blijft niet altijd winter 
in jouw knop.
Straks is het lente 
en je ontwaakt,
opent en ontvouwt, 
krijgt kleur,
stuift nectar en je flirt
met vogels en bijen
die geprikkeld doch gretig
op je neerstrijken. 
Ja, kleine bloem...,
dit wordt jouw eerste lente
met ALLES voor de boeg.
Slaap maar lekker, 
je hebt nog tijd genoeg.

© Anke









Engeltjes

Dit gedichtje heb ik samen met mijn zoon op 12-12-2014 gemaakt:

Het leven zit vol engeltjes
Ze kijken met je mee
Ze lezen in je boek
En kijken ook teevee
Ze zitten op je schouder
En lachen om je mop
En als je wat verdriet hebt
Geven ze een schouderklop
Het leven zit vol engeltjes
Groot of dik, dun of klein
En heb je ze eens nodig
Dan is dat heel erg fijn.

© Anke en zoon










De Spiegel van mijn ziel










Het brak de spiegel van mijn ziel

die door mijn oog in ‘t water viel
Toen langzaam naar beneden zonk,
en met mij in die poel verdronk

Tot ik terug naar boven dreef
in inkt van ijs op water schreef
en opsteeg in een zielloos lijf
in de richting van de zonneschijf

Die eerste warme lentestralen
lieten ijs en kou verdwalen
Door hun vurige pennenstreken
kon mijn schrift van ijs weer breken

Mijn spiegel lijm ik mettertijd
met het water van onzekerheid
Ik verken de grens van mijn bestaan
en zal alleen nog op mijn hart afgaan.

© Anke











Slaapmonster

Haar lieve slaapmonster,
haar gezelschap
in wakkere dromen,
duwt haar telkens 
van de ene op de andere zij.
Na haar nachten te ontwijken
kijkt het haar recht aan,
in haar ogen
en de waarheid kruipt
als een beest nabij.
Ze kan NIET van de ene
op de andere nacht
(ssst...praat niet hard,…
fluister het…zacht)
geloven…niet geloven..
Niet echt. 
Dat haar slaapmonster 
niet goed is, maar slecht.

Anke

Little Angel












Sweet little angel
please don't cry
Take my hand
so we can fly

We play with clouds
And walk on air
We turn some heads
and make them stare

Sweet little angel
please don't sleep
Let's jump in rain
till our knees-deep

It's always the wind
who guides our wings
But it's our love 
that passion brings

Sweet little angel
I love you so
You're no longer broken
So I let you go.

Anke