Via de schrijfwedstrijdenlijst van schrijvenonline kwam ik op de website van Stichting Ongehoord. Oké, leuk! Ik las de voorwaarden van de dichtwedstrijd en meteen flitsten er woorden en halve stukjes zin door mijn hoofd. Het was me duidelijk: ik ging hieraan meedoen.
"En je manuscript, voor de Luitingh Fantasywedstijd, dan?" fluisterde een klein rood duiveltje met gloeiende hoorntjes op zijn hoofd, brandend in mijn oor. Hij zat op mijn rechterschouder en was zo heet dat mijn t-shirt begon te roken. Ik schokschouderde het irritante vurige ding direct op de grond. Boos met zijn drietand zwaaiend, verdween hij met een rookpluimpje in de grond.
"Goed gedaan," lachte een glazig wit engeltje met een lief gezicht op mijn linkerschouder. Ik knikte terug, met een grote grijns.
Maar toen de witte engel van mij hoorde waarover het gedicht moest gaan, was ze iets minder enthousiast.
"De zeven hoofdzonden, hadden ze niet iets anders kunnen kiezen als thema?" mompelde ze vragend en streek haar kraakwitte veren glad naar achteren.
"Juist heel interessant," reageerde ik. "De film Seven vond ik ook zo intrigerend....je weet niet wat je ziet in het begin en hoe verder de film vordert denk je: waar gaat dat toch heen, hoe loopt dat af?"
Mijn kleine engeltje keek me met een berustende blik aan. "Ik heb die film nog nooit gezien. Ga ik niet doen ook." Ze fladderde van mijn schouder af de lucht in. "Je moet het zelf weten," glimlachte ze toen en verdween geruisloos naar de hemel. Ik bleef glimlachen met het gedicht al bijna compleet in mijn hoofd.
Toen ik uiteindelijk achter mijn laptop kroop dacht ik niet meer aan het witte engeltje.
Ik ratelde het gedicht in ongepolijste versie er bijna in één keer uit.
De basis was gelegd. Zo.
En toen had ik nog een paar weken om het verder te polijsten en laten swingen. Inmiddels zijn deze weken alweer voorbij. Het gedicht is vandaag naar de stichting gemaild.
Heel veel mensen kennen vast de zeven hoofdzonden. Om het geheugen even op te frissen noem ik ze op: 'hoogmoed, hebzucht, wellust, afgunst, vraatzucht, toorn en luiheid'.
Ik heb geprobeerd ze allemaal in mijn inzending te verwerken. Dat was een behoorlijke uitdaging. Ik moet je eerlijk bekennen dat, als het rode duiveltje niet was teruggekeerd om mij te helpen het me niet was gelukt! Hij wist zoveel over alle zonden te vertellen. Heerlijk gewoon. Maar ssst, het engeltje weet van niets! Dus mondje dicht.
Ik ben tevreden. Nu de jury nog.
Liefs van Anke
dinsdag 29 mei 2012
vrijdag 11 mei 2012
'Alles van waarde is weerloos' (lucebert)
Mijn kind is baby, peuter, kleuter, kind, liefde, onmetelijk veel liefde, kwetsbaar, uniek, kostbaar, weergaloos, liefde, onmetelijk veel liefde, loslaten, spelen, beschermen, delen, liefde, onmetelijk veel liefde,
een lach, een traan, vallen, opstaan, liefde, onmetelijk veel liefde voor mij.
een lach, een traan, vallen, opstaan, liefde, onmetelijk veel liefde voor mij.
woensdag 2 mei 2012
Schatgraven in mijn schrijfverleden
Tijdens mijn schrijverijen haal ik het heden en verleden vaak door elkaar. En dan bedoel ik niet grammaticaal, maar op het gebied van geschiedenis. Het verleden is een grote inspiratiebron voor mij. Er is volop informatie beschikbaar om het verleden te laten herleven. Als je tenminste niet in de Middeleeuwen wilt graven en waarheidsgetrouw een periode wilt beschrijven waarin je hoofdpersonen leven. Zelfs nu ik dit opschrijf krijg ik vlinders in mijn buik.
Vlinders?
Ja, vlinders want ik heb mijn oudste manuscript inmiddels al 12 jaar geleden weggestopt.
Eerst op een floppy disk die ik simpel 'Back-up' noemde. Later op een USB stick die ik tot nog toe in mijn schatkist bewaar, overigens naast mijn inmiddels waardeloos geworden floppy.
Die schatkist is niet meer dan een houten vierkante doos (waarin ik herinneringen bewaar), beslagen met dun staal en met een slot erop dat al jaren stuk is. En nee hij ligt nergens begraven, ook niet in de tuin. Hij staat gewoon bovenop een kast in de logeerkamer.
"Makkelijk schatgraven zo," zul je denken :-) en gelijk heb je.
Terug in de tijd
In ieder geval was ik toen (ahum) zo'n 20 zomers jong en begon met al mijn passie aan (wat zou worden) mijn eerste boek. En volgens mij was ik een jaartje of 26 dat ik er voor het laatst aan gewerkt heb. Waarom ik destijds letterlijk mijn pen heb neergelegd is een heel ander verhaal.
Ik heb het document een week terug weer eens geopend en kleine stukjes teruggelezen. Het gekke is dat ik af en toe met stomheid geslagen ben als ik dat doe.
Heb ik dit geschreven? gaat het dan door m'n hoofd.
Ik kan je zeggen dat het 126 A4-tjes groot is en meer dan 56000 woorden telt. En dat het niet af is. En dat het manuscript jeukt. Het kriebelt zoals in mijn gedicht: een papegaai die op slot al zijn veren uit zijn lijf trekt omdat hij gek wordt van de jeuk. Gelukkig heb ik geen veren, wel haren waar ik tijdens het schrijven vanaf blijf want dikke lokken heb ik niet.
Het manuscript
In ieder geval speelt het verhaal zich voornamelijk af in de Middeleeuwen. In het jaar 1218. Het is fantasy. Er komt een droomuitlegger in voor, een heks, volwassenen die als kinderen terugkeren in de tijd, 'het land van melk en honing' (mijn ideeën over dat land), een prachtig middeleeuws kasteel en de ruïne daarvan, ridders, jonkvrouwen, leenheren en horigen en een Nederlands dorp in het jaar 1985. Ik wilde ook het verschil uiteenzetten tussen de armen en de rijken en de mannen en vrouwen in de middeleeuwen.
Middeleeuws gebed zonder end
Toen ik tot meer dan 12 jaar geleden keihard aan dat verhaal werkte, was het zeker mijn bedoeling tot een eind te komen. Maar er kwam van alles in mijn leven tussendoor. Zelfs een periode van 7 jaar waarin ik helemaal niet heb kunnen schrijven. Geen woord.
Dus tot nu toe is het een gebed zonder eind geworden. Ik ben het eind van het verhaal compleet kwijt. Opnieuw graven dus.
En dat vind ik steeds moeilijker worden. Het gekke is dat research gemakkelijk gaat (al vind ik de overload aan informatie af en toe ook een killer) want ik heb nu de beschikking over internet.
Destijds had ik geen internet zoals ik dat nu heb. Volgens mij zat ik rond mijn 26e voor het eerst via een telefoonkabel te internetten en net als de minuten, glipte ook m'n geld weg via die lijn. Dus zat ik heel vaak in de bieb, kocht ik goedkope tweedehands boeken over de middeleeuwen (die heb ik nog steeds :-)), liep boekenmarkten af, ploeterde ik encyclopedieën door, las tot in de nachtelijke uren en schreef verder.
De bronnen
Wat ben ik blij dat ik achter in het manuscript een boeken -en literatuurlijst heb bijgehouden zeg! Alles wat ik heb gelezen en bekeken heb ik genoteerd: de naam van het boek, de schrijver, de passages waar het om gaat en het ISBN nummer. Zelfs wanneer ik het gelezen heb! Kun je je voorstellen dat ik blij ben?
Maar misschien is het ook wel de moeilijkheid.
Want nu met internet en vooral wikipedia liggen feiten en fabels eigenlijk op straat.
Is alles wat op wikipedia staat waar? Ik denk van niet. Het kan zeker gekleurd zijn door degene die het heeft geplaatst. Het kan zelfs onjuist zijn. En wie controleert de informatie op wikipedia?
Ik check mijn gegevens liever via verschillende bronnen op juistheid. Dat is veel werk, maar 'better safe than sorry'. Dat betekent lekker lezen op wikipedia en nog steeds duiken in vele geschiedenisboeken. Maar ja, werkten de geschiedschrijvers wel zo accuraat?
De cirkel is rond.
Aangezien ik mijn (fantasy) hoofdpersonages in een realistische wereld wil laten leven, wil ik het jaartal 1218 ook zo realistisch mogelijk hebben uitgezocht. Dus of ik dit verhaal ooit af krijg? Geen idee. Maar het houdt me bezig.
Terug naar nu
Ik schrijf verder aan mijn andere fantasyverhaal, degene waarmee ik een poging waag voor de Luitingh schrijfwedstrijd (Magic Tales/Dromen en Demonen).
De uiterste inleverdatum van deze wedstrijd is 12-12-2012 om 12:12:12 uur.
Ik lig af en toe wakker of ik tien bladzijden zal insturen voor 14-5 aanstaande, waarmee ik een professioneel advies kan winnen van de Luitingh redactie.
"Doet ze het, of doet ze het niet," zingt een zeurderig stemmetje in mijn hoofd als ik om 12:12:12 uur met wijd open ogen naar het plafond lig te staren. Wat heb ik te verliezen? Helemaal niets. Dus gaat ze het doen? Ja ze gaat het doen!
Groetjes van Anke
Vlinders?
Ja, vlinders want ik heb mijn oudste manuscript inmiddels al 12 jaar geleden weggestopt.
Eerst op een floppy disk die ik simpel 'Back-up' noemde. Later op een USB stick die ik tot nog toe in mijn schatkist bewaar, overigens naast mijn inmiddels waardeloos geworden floppy.
Die schatkist is niet meer dan een houten vierkante doos (waarin ik herinneringen bewaar), beslagen met dun staal en met een slot erop dat al jaren stuk is. En nee hij ligt nergens begraven, ook niet in de tuin. Hij staat gewoon bovenop een kast in de logeerkamer.
"Makkelijk schatgraven zo," zul je denken :-) en gelijk heb je.
Terug in de tijd
In ieder geval was ik toen (ahum) zo'n 20 zomers jong en begon met al mijn passie aan (wat zou worden) mijn eerste boek. En volgens mij was ik een jaartje of 26 dat ik er voor het laatst aan gewerkt heb. Waarom ik destijds letterlijk mijn pen heb neergelegd is een heel ander verhaal.
Ik heb het document een week terug weer eens geopend en kleine stukjes teruggelezen. Het gekke is dat ik af en toe met stomheid geslagen ben als ik dat doe.
Heb ik dit geschreven? gaat het dan door m'n hoofd.
Ik kan je zeggen dat het 126 A4-tjes groot is en meer dan 56000 woorden telt. En dat het niet af is. En dat het manuscript jeukt. Het kriebelt zoals in mijn gedicht: een papegaai die op slot al zijn veren uit zijn lijf trekt omdat hij gek wordt van de jeuk. Gelukkig heb ik geen veren, wel haren waar ik tijdens het schrijven vanaf blijf want dikke lokken heb ik niet.
Het manuscript
In ieder geval speelt het verhaal zich voornamelijk af in de Middeleeuwen. In het jaar 1218. Het is fantasy. Er komt een droomuitlegger in voor, een heks, volwassenen die als kinderen terugkeren in de tijd, 'het land van melk en honing' (mijn ideeën over dat land), een prachtig middeleeuws kasteel en de ruïne daarvan, ridders, jonkvrouwen, leenheren en horigen en een Nederlands dorp in het jaar 1985. Ik wilde ook het verschil uiteenzetten tussen de armen en de rijken en de mannen en vrouwen in de middeleeuwen.
Middeleeuws gebed zonder end
Toen ik tot meer dan 12 jaar geleden keihard aan dat verhaal werkte, was het zeker mijn bedoeling tot een eind te komen. Maar er kwam van alles in mijn leven tussendoor. Zelfs een periode van 7 jaar waarin ik helemaal niet heb kunnen schrijven. Geen woord.
Dus tot nu toe is het een gebed zonder eind geworden. Ik ben het eind van het verhaal compleet kwijt. Opnieuw graven dus.
En dat vind ik steeds moeilijker worden. Het gekke is dat research gemakkelijk gaat (al vind ik de overload aan informatie af en toe ook een killer) want ik heb nu de beschikking over internet.
Destijds had ik geen internet zoals ik dat nu heb. Volgens mij zat ik rond mijn 26e voor het eerst via een telefoonkabel te internetten en net als de minuten, glipte ook m'n geld weg via die lijn. Dus zat ik heel vaak in de bieb, kocht ik goedkope tweedehands boeken over de middeleeuwen (die heb ik nog steeds :-)), liep boekenmarkten af, ploeterde ik encyclopedieën door, las tot in de nachtelijke uren en schreef verder.
De bronnen
Wat ben ik blij dat ik achter in het manuscript een boeken -en literatuurlijst heb bijgehouden zeg! Alles wat ik heb gelezen en bekeken heb ik genoteerd: de naam van het boek, de schrijver, de passages waar het om gaat en het ISBN nummer. Zelfs wanneer ik het gelezen heb! Kun je je voorstellen dat ik blij ben?
Maar misschien is het ook wel de moeilijkheid.
Want nu met internet en vooral wikipedia liggen feiten en fabels eigenlijk op straat.
Is alles wat op wikipedia staat waar? Ik denk van niet. Het kan zeker gekleurd zijn door degene die het heeft geplaatst. Het kan zelfs onjuist zijn. En wie controleert de informatie op wikipedia?
Ik check mijn gegevens liever via verschillende bronnen op juistheid. Dat is veel werk, maar 'better safe than sorry'. Dat betekent lekker lezen op wikipedia en nog steeds duiken in vele geschiedenisboeken. Maar ja, werkten de geschiedschrijvers wel zo accuraat?
De cirkel is rond.
Aangezien ik mijn (fantasy) hoofdpersonages in een realistische wereld wil laten leven, wil ik het jaartal 1218 ook zo realistisch mogelijk hebben uitgezocht. Dus of ik dit verhaal ooit af krijg? Geen idee. Maar het houdt me bezig.
Terug naar nu
Ik schrijf verder aan mijn andere fantasyverhaal, degene waarmee ik een poging waag voor de Luitingh schrijfwedstrijd (Magic Tales/Dromen en Demonen).
De uiterste inleverdatum van deze wedstrijd is 12-12-2012 om 12:12:12 uur.
Ik lig af en toe wakker of ik tien bladzijden zal insturen voor 14-5 aanstaande, waarmee ik een professioneel advies kan winnen van de Luitingh redactie.
"Doet ze het, of doet ze het niet," zingt een zeurderig stemmetje in mijn hoofd als ik om 12:12:12 uur met wijd open ogen naar het plafond lig te staren. Wat heb ik te verliezen? Helemaal niets. Dus gaat ze het doen? Ja ze gaat het doen!
Groetjes van Anke
Abonneren op:
Posts (Atom)