zaterdag 21 april 2012

Een pot met goud, kabouters en mijn verhalenverteller

"Wist jij dat aan het einde van een regenboog een pot met goud staat?"
Ik hoor het mezelf zeggen (op mysterieuze toon nog wel) tegen mijn zoon van bijna 5, die een zelf getekende regenboog onder mijn neus duwt.
Oeps, denk ik. Want mijn zoon heeft een grote fantasie. Net als ik.
Hij kijkt me met zijn grote blauwe ogen stralend aan. "En wie heeft die pot daar gezet?" vraagt hij met zijn neusje wijs in de lucht gestoken.
Ik schraap mijn keel. "Eh...een kabouter natuurlijk."
Waar ben ik aan begonnen? denk ik nog.

Voorlezen en verhaaltjes bedenken
's Avonds voor het slapen gaan lees ik (bijna) altijd een verhaaltje voor.
Al vanaf zijn eerste uren op aarde.
Nu hij groter is, hangt hij aan mijn lippen, tegen me aan geleund, zijn duim in z'n mond, zijn ogen half dichtgeknepen. Overdag is het al een hele grote jongen, maar tegen de avond wordt hij weer klein, die grote schat van mij. Sprookjes, Jip en Janneke of Pom-ti-dom. Of we lezen wat actiever voor: zoek -en vind boeken, telboeken, vormenboeken, hij geniet er mateloos van.
Vaak verzin ik zelf een verhaaltje. Bijvoorbeeld, over een kabouter met enorme voeten, waar hij over struikelt. En dat diezelfde kabouter grote voetafdrukken in het bos achterlaat, waar kleine dieren na een enorme regenbui, in kunnen zwemmen. Mijn zoon vindt het prachtig en zijn schaterlach waait regelmatig door het open raam naar buiten.

Bestaan kabouters?
"Doet de kabouter met die grote voeten dat?" vraagt mijn zoon met interesse.
"Misschien...," mompel ik afwezig.
"Bestaat hij dan wel echt?" roept mijn zoon met een enorme dosis kinderlijk volume in z'n stem.
"Het is maar een verhaal, schat, ze zeggen dat aan het eind van elke regenboog een pot met goud staat, neergezet door een kabouter" leg ik uit. Ik krab mezelf even op mijn hoofd in afwachting van zijn woorden.
"Dus, dan kan ik zijn grote voeten eindelijk zien!" roept mijn zoon blij uit.
"Lieverdje, er bestáán geen kabouters!" zeg ik iets te nadrukkelijk.
Mijn zoon valt even stil. "En net zeg je..."
"Ik weet het. Maar ik heb ook gezegd dat het een verhaal is, het is verzonnen." Ik kijk mijn zoon recht aan. Zijn lippen beginnen te trillen. Zijn ogen schieten vol.
Oh nee, denk ik. Mijn fantasie-rijke zoon is weer een fantasie armer.

Boek dicht:  kabouter weg
"Je weet toch dat sprookjes niet echt zijn. En je weet dat ons kabouterverhaal door mama zelf is bedacht!" Ik veeg een traan van zijn wang.
"Jaha!," zegt hij met een verdrietige stem. "Maar ik vind het zóóóóó jammer. Ik wil dat kabouters wel echt zijn. Ik vind ze zo leuk!"
"Dat kan ik me best voorstellen. En als ik je een verhaal vertel en je bekijkt de mooie tekeningen, dan bestaan ze toch ook even? En als we het boek dichtklappen, zijn ze weer verdwenen!"
Mijn zoon knikt en kijkt dromerig. Ik merk dat hij ergens door is afgeleid.
Dat gebeurt wel vaker :-)
"Ik ga die pot tekenen," zegt hij dan vrolijk en huppelt er meteen vandoor.
Met zijn verdriet is het al gedaan. Glimlachend kijk ik hem na.

Kleine verhalenverteller
Fantasie is een vreemd iets. Zeker kinderlijke fantasie. Al weet mijn kind dat kabouters, heksen, spoken, trollen, elfen of feeën niet echt leven, voor hem zijn ze er wel degelijk. Als ik hem 's avonds alleen laat in zijn bed, vraagt hij zonder uitzondering hoeveel verhaaltjes hij mag vertellen! En eigenlijk altijd zeg ik: twee.
Dat vindt hij prima. (Elke avond stelt hij dezelfde vraag en krijgt hij hetzelfde antwoord)
Heel soms luister ik een paar minuten later zachtjes bij zijn kamer. Dan hoor ik hem hardop fluisteren, tegen zichzelf. Ik vang kleine woordjes op over een heks met een wrat op haar neus, maar meer versta ik niet en dat hoeft ook niet, want het zijn zijn verhalen.

Als ik hem zo hoor dan gloei ik van binnen: mijn kind dat helemaal alleen in zijn bed verhalen verzint en deze hardop aan zichzelf vertelt! Mijn verhalenverteller :-)

Liefs van Anke









1 opmerking:

  1. lastig een verhaal vertellen zo echt en in beeld, en dan blijft het een verhaal en is het een fantasie, maar fantasieën mogen verhalen zijn en dan lijkt het net echt, waarom niet? Het leven is een fantasie, wij (be)leven het.

    groetjes (*_*)

    BeantwoordenVerwijderen